ابوذر غفاری از رسول خدا (ص)روایت کرده که آن حضرت درباره نماز فرمود:

نماز بهترین چیزی است که مقرر شده پس هرکه خواهد کم بخواند وهرکه خواهد زیاد کند.

در حدیث دیگری از آن حضرت روایت شده که فرمود:

شمارا به نماز ونگهداری وخفظ آن سفارش میکنم که آن بهترین اعمال وستون دین شماست.

مشاهده شده در کتاب سخنی درباره نماز.سید هاشم رسولی محلاتی.ص۲۰_۲۱

شیخ صدوق (ره) درکتاب عیون اخبارالرضا(ع) به سندش از امام هشتم حضرت رضا (ع) روایت کرده که فرمود:

الصَلاةُ قُربانُ کُلِّ تَقَیٍّ

-نماز وسیله تقرب هر شخص باتقوائی است.

ابن اثیر در کتاب “النهایة” این حدیث را در ذیل کلمه قرب ذکر کرده ودر معنای آن گوید:

یعنی اتقیاء از مردم بوسیله نماز بخدا تقرب جویند،یعنی به وسیله نماز قرب حق را جویند.

مشاهده شده در کتاب سخنی درباره نماز.سید هاشم رسولی محلاتی.ص۲۳

مهمترین بخش علائم ظهور،نشانه هایی است که باعنوان علائم حتمی در روایات متعدد آمده اندوعلما واهل حدیث بیش از سایر علائم به انها توجه کرده وآنها را پذیرفته اند.

امام صادق(ع)فرمود:

قیام قائم ما پنج نشانه دارد؛خروج سفیانی،یمانی،ندای آسمانی،کشته شدن نفس زکیه و خسف بیداء.

مشاهده شده در کتاب نگین آفرینش۱،مولفان:محمدامین بالادستیان،محمدمهدی حائری پور،مهدی یوسفیان.ص۱۷۴

در مدینه چندنفر بیمارجذامی بود.مردم باتنفرووحشت از آنان دوری میکردند.این بیچارگان بیش از آن اندازه که جسماً از بیماری خود رنج میبردند،روحاً ازتنفر وانزجار مردم رنج میکشیدند،وچون میدیدند دیگران از آنها تنفر دارند خودشان باهم نشست وبرخاست میکردند.یک روز،هنگامی که دور هم نشسته بودند غذا میخوردند،علی بن الحسین زین العابدین از آنجا عبور کرد.آنها امام را به سر سفره خود دعوت کردند.امام معذرت خواست وفرمود:

(من روزه دارم ،اگر روزه نمیداشتم پایین می آمدم.از شما تقاضا میکنم فلان روز مهمان من باشید .)

این راگفت ورفت.

امام در خانه دستور داد غذایی بسیار عالی ومطبوع پختند .مهمانان طبق وعده قبلی حاضر شدند.

سفره ای محترمانه برایشان گسترده شد.آنها غذای خود را خوردند وامام هم در کنار همان سفره غذای خود را صرف کرد.

مشاهده شده در کتاب داستان راستان.شهید مطهری.ج۲.ص۱۰۸-۱۰۹.

امام صادق(ع):

شـیعـہ با ســہ صـفتــ شـناخـتـہ مـیشـود:

به اطـرافیـانش نگـاه میشـود که چگـونه افـرادی هـستنـد،

و نماز را چگـونه ودر چه وقتـ میـخوانـد،واگـر صاحـب مال اسـتـ امـوالـش را چگـونه مـصـرف میـکـند

بحارالانوار،ج۶۴،ص۳۰۲